Christa werkt als GZ-psycholoog en programmaleider van het ForFACT team bij Kairos, onderdeel van de Pompestichting.
‘Als GZ-psycholoog in de rol van behandelcoördinator stuur ik het behandelteam inhoudelijk aan. Ook geef ik zelf een aantal behandelingen. Als programmacoördinator zet ik het beleid uit voor het ForFACT als onderdeel van Kairos. Een leuke combinatie.’
‘Een cliënt kan worden aangemeld door bijvoorbeeld reclassering, de huisarts, een tbs-kliniek, maar een cliënt kan zich ook vrijwillig aanmelden. Als een cliënt zich vrijwillig aanmeldt, wordt dat vaak wel aangemoedigd door bijvoorbeeld een partner. Hoewel we geen bemoeizorg bieden, zijn cliënten niet altijd gemotiveerd voor een behandeling.’
‘Veel behandeltechnieken en -trucs zijn vaak al geprobeerd en hebben niet het gewenste effect gehad. We moeten het hebben van het vertrouwen dat we proberen op te bouwen. Dat begint met contact maken en daar de tijd voor nemen. Ik denk dat we daar goed in zijn bij Kairos.’
‘Het ForFACT biedt outreachende zorg aan mensen met psychiatrische problemen die een delictgevaar opleveren. We bezoeken de cliënt dus in zijn of haar thuissituatie. Cliënten hebben vaak problemen op verschillende levensgebieden zoals wonen, werken, financiën en middelengebruik.’
‘Iedere dag starten we met het team met een factbord bespreking. Op dat bord staan alle patiënten die op dat moment in enige vorm van crisis zijn. We bespreken de de patiënten en spreken af wie welk huisbezoek doet. Huisbezoeken doen we altijd in tweetallen in verband met veiligheid. We zijn als collega’s verantwoordelijk voor elkaars veiligheid.’
‘De vrijheid. Letterlijk, omdat je van je werkplek af bent, maar ook figuurlijk omdat we de ruimte hebben om te zoeken naar wat wèl werkt. Vaak zijn bijna alle behandelingen al geprobeerd en hebben die niet het gewenste effect gehad. Je moet dus iets anders verzinnen en iets met je manier van contact maken doen. Protocollen en richtlijnen staan hier niet voorop. We worden voor de grap wel eens cowboys genoemd. Dat past wel bij mij!’
‘Ik vind het lastig dat er soms ongenuanceerd gekeken wordt naar delictgedrag. Een patiënt is meer dan zijn delict en is niet vierentwintig uur per dag gevaarlijk. Natuurlijk vind ik het zelf ook wel eens ingewikkeld. Je moet de ruimte vinden om het gesprek met een cliënt aan te gaan en er voor open staan om hem te leren kennen. Als je alleen het delict ziet, kun je dit werk niet doen.’
‘In ons werk moet je altijd alert zijn op risico’s. Een huisbezoek op de automatische piloot doen, dat gaat bijvoorbeeld niet. Verder loopt een dag vaak niet zoals gepland. Als je plezier haalt uit een beetje chaos en onvoorspelbaarheid, zit je hier op de juiste plek.’
‘Omdat we op het scherpst van de snede werken, verwachten we dat je je kwetsbaar op kunt stellen. Als ik een slechte dag heb, vertel ik dat zodat we de plannen daarop kunnen aanpassen. Dat vind ik ook het leuke aan ons team: we zijn open, duidelijk en doen elkaar niet beter voor dan dat we ons voelen. In dit werk kun je het niet alleen af.’
